WINNEND kort verhaal: heftig!

Dit verhaal won een publicatie in de bundel van Heel Nederland Schrijft.

Hier te bestellen: http://www.heelnederlandleest.nl/bundel-mijn-mooiste-herinnering-top-50.html

Piepkleine momentjes

Terwijl hij hoog boven me uittorende, voelde ik zijn warmte al op mijn huid. Het wond me op dat hij me zo ruw en respectloos behandelde, in tegenstelling tot eerder. Eerder liet het me koud, schakelde ik mijn emoties uit. Dat had ik mezelf zo geleerd. Hij boog zich naar mijn oor en fluisterde. Kippenvel. Het gewicht van zijn lichaam duwde me met een klap terug tegen de keukentafel. Dat werden weer blauwe plekken morgen. Ik keek hem aan en zag het in zijn ogen. Het duurde me te lang en ik hoopte dat hij opschoot dit keer. Mijn gedachten maakten overuren vandaag. Het zat er de hele dag al aan te komen. In een piepklein moment genoot ik van de gedachte aan wat er komen ging, maar mijn hoofd was te druk om er lang bij stil te staan. Met zijn linkerhand hield hij mijn armen vast, terwijl hij met rechts de rest deed, zoals altijd. De pijn verspreidde zich over mijn lichaam en ik laadde op. Nog even. Ik wachtte het juiste moment af. Het was routine geworden dat hij na een minuut of drie altijd even stopte om op adem te komen. Dan duurde het gemiddeld tien seconden voordat hij me met dubbele kracht compleet tuchtigde.

Nu was het zover. Ik had het volledig uitgedacht in mijn hoofd en wist wat me te doen stond. Ik dook weg voor de laatste klap zodat hij zich aan de tafel vastgreep om zijn balans te herpakken. Dat kostte energie, wat betekende dat de tien seconden van start waren gegaan. Ik had er nog negen over om mijn leven te veranderen. De adrenaline zette mijn wilskracht om in stootkracht en mijn schoenen raakten hem vol in zijn maag. Terwijl hij naar lucht hapte, trok ik de lade open om mijn voorbereidingen ten uitvoering te brengen. Het eerste keukenmesje doorboorde zijn hals en het tweede zijn borst. De rugzak stond nog op dezelfde plaats in de gang en ik rende zo hard als ik kon naar de grijze auto. Lau reed meteen weg zodra ik in de stoel plofte en ik zag in de achteruitkijkspiegel hoe het huis kleiner werd. Het huis waar ik opgroeide, maar me nooit veilig had gevoeld. Tranen vonden hun weg en voor het eerst in jaren ervoer ik het gevoel waarover ik al zo lang fantaseerde in piepkleine momentjes. Vrijheid.

Door: Jenneke van Genechten