Kunstbende Limburg deed thema ‘Feest’ eer aan

Het was dit jaar de 25^e editie van Kunstbende, een creatief initiatief van Pinkpopgoeroe Jan Smeets gericht op talentvolle jongeren tussen en 13 en 18 jaar. Na wekenlange voorrondes vond gisteren de regiofinale Kunstbende Limburg plaats in het theater van Sittard. De categorieën? Dans, DJ, Expo, Fashion, Film, Muziek, Theater en… TAAL! En laat ik nu net de eervolle taak hebben gekregen om jurylid te zijn in deze categorie. Thema: feest. Een verslagje kan niet uitblijven dan natuurlijk.

Kunstbende Limburg

Aan mijn zijde in de jury: de Amsterdamse dichter Sander Koolwijk en de Heerlense dichter Merlijn Huntjens. Onze categorie werd op fantastische en humoristische wijze aan elkaar gepresenteerd door docent/schrijver/musicus Roel Peijs uit Maastricht. Als ik zo vrij mag zijn? Wát een leuk topteam waren wij, zeg. En wat een geluk met onze twaalf taaltalentjes die vol moed hun geschreven hersenspinsels aan ons voordroegen in een zaal vol trotse ouders, verloren bezoekers en fonkelende Ikea-lampen. Niet te verwarren met verloren Ikea-bezoekers. De lampen droegen bij aan een intiem oceaangevoel in het sferige zaaltje, van waarachter zo nu en dan de beat was te horen van deelnemers uit de categorie DJ of Muziek.

Op een hysterische moeder hier en daar na, leek het er achter de schermen óók allemaal op rolletjes te lopen. “Het gaat eigenlijk allemaal vanzelf,” zegt Maud Berben, een van de organisatoren van de Kunstbende Limburg, tijdens het nuttigen van een ‘zoute rij’ (jeweetwel… dat snoepje van vijf dropachtige bruine mannetjes op een rijtje. Bij nader inzien wellicht een nieuwe naam pitchen bij Haribo want een ‘zoute rij’, dat klinkt toch niet lekker? Enfin.) Jawel hoor, deze finale was mijns inziens een groot succes. Tussendoor dus even hulde aan Maud Berben, Tirsa Creusen, Bo Smeets en alle crewleden.

Nog meer hulde aan de deelnemers uit ‘mijn’ categorie. Niets dan respect voor zij die op zo’n jonge leeftijd al hun geschreven woorden aan een (kritisch) publiek ten gehore durven te brengen. Dat durfde ik toen nog niet, en inmiddels heb ik van schrijven mijn werk gemaakt. Dus voor jullie wacht er alleen maar moois als jullie blijven schrijven! Want – om er even een cliché’tje tegenaan te gooien – wie schrijft, die blijft… altijd redigeren. En als je je dan toch maar gewonnen geeft in het eeuwige redigeergevecht, dan staat daar ineens een Pien met een klapper van een gedicht, een Jip met een alleszeggend stukje proza en een Vera, de winnares, met een verhaal dat blijft hangen als een liedje in je hoofd.

Tot volgend jaar!
Door: Jenneke van Genechten